73e IIC Livingston, Scotland
“Wie gaat er mee naar de IIC in Utrecht?” Een vraag die ergens in de 2e helft van 2010 werd gesteld door mijn Sabum (Carlo van de Braak). Tja, wat houdt dat eigenlijk allemaal in dan? Wat kost dat?
Wat heb je er aan? En meer van dat soort vragen borrelen er dan op bij diverse leden. Daar kon op dat moment eigenlijk heel simpel en kort antwoord op worden gegeven. Het is een 3-daags seminar geleid door 3 grandmasters. Waarvan er van origine ook nog eens een uit Nederland komt. Het is een hoofdzakelijk technisch evenement waar tot in groot detail wordt ingegaan op alle aspecten van Taekwon-Do. Veel tuls, matsogi’s, hosinsul en sparringtips en –trucs. Maar misschien nog wel net zo belangrijk, er zou ook veel aandacht worden besteed aan het “Do”gedeelte. Dit is immers de reden waarom veel mensen voor Taekwon-Do kiezen, boven bijvoorbeeld karate of judo. Uiteraard niets ten nadele van deze sporten. Nou, daar hadden veel mensen wel oren naar. Maar helaas, IIC’s zijn alleen maar toegankelijk vanaf 2e gup. Deze regel elimineerde direct een aantal gegadigden, vanwege hun te lage graduatie. Niettemin bleef er een gezelschap over, zij schreven zich in en togen einde van dat jaar naar Utrecht. Voor velen, incluis mezelf, was het de eerste kennismaking met het fenomeen IIC. De verwachtingen waren legio, de spirit was hoog. Gelukkig werden we toen niet teleurgesteld. Veel gedaan, veel gezien en veel geleerd. Na afloop van dit evenement heb ik mezelf voorgenomen om zodra zich de gelegenheid weer voor zou doen, ik wederom een IIC bij zou wonen. Natuurlijk wel enigszins in de buurt. Januari 2012 was het dan weer zo ver. 27 t/m 28 januari zou het technisch comité van de ITF een IIC leiden in de nabijheid van London, UK. Kijk, dat vonden we nou een mooie afstand en er werd dan ook snel besloten om daar heen te gaan. Een gezelschap van 3 (sabum Carlo van de Braak, boosabum Dee-Jay Weisz en ikzelf) zouden de trip ondernemen en weer lekker 3 dagen doen wat we het liefste doen. Taekwon-Do dus, voor de goede orde. Een paar weken later meldde ook sabum Martin Schellens zich om mee te gaan. Dus we zouden met een goed gevulde auto naar Engeland afreizen. Ik zelf heb er nog snel 3 tuls in gestampd, omdat ik nog maar net geslaagd was voor mijn 1e dan, en per sé de patronen er in wilde hebben voor de IIC. Maar ja, toen kreeg ondergetekende tijdens de kerstvakantie last van behoorlijke pijn in alle gewrichten vanaf de heup/bekken naar beneden. Werkelijk alles deed pijn, en bewoog moeilijk. Ach ja, de IIC is pas over een maand, dus dat komt wel goed voor die tijd. Hoe anders zou het lopen. Na veel gedokter en ziekenhuisbezoekjes, werd vastgesteld dat zich een stafylokokkenontsteking meester had gemaakt van mijn onderste helft en dat het wel even kon duren voordat mijn lichaam dit zelf zou oplossen en opruimen. Toen ik de arts vroeg of ik wel naar Engeland kon om te sporten, zei hij mij; je kunt wel gaan, maar dat wordt kijken aan de zijkant en absoluut niet mee doen. Tegenvaller van de eerste orde dus. Maar goed, alles maar gecancelled en lijdzaam moeten toe zien hoe de rest van “the fellowship” wel ging. Een maand ging voorbij, en plots was daar de mogelijkheid tot het bijwonen van een IIC in Schotland. Ik dacht meteen bij mezelf; dat gaan we doen, al moet ik er op m’n kop heen! Natuurlijk waren er nu geen anderen te porren om mee te gaan, want de IIC in London was nog maar net geweest. Geeft niets, dan gaan we toch gewoon alleen. Als eerste maar eens wat voorbereiding getroffen door middel van research. Zo wilde ik bijvoorbeeld graag weten wie dit keer eigenlijk de organisator was. Dat bleek master Sheena Sutherland VIII te zijn. Ik had de naam wel eens gehoord, maar wist weinig van haar. Lang leve Grandmaster Google (credits Roy vd Donk)! Master Sheena bleek al heel lang mee te draaien in het wereldje, heeft een goedlopende school met meerdere vestigingen waar ook andere disciplines worden onderricht. Ze heeft ook veel tijd gestopt in de erkenning van Schotland als autonome organisatie. Ze wordt ook nog geholpen door master Dunbar VII en master Thomson VII. Met de organisatie zat het dus wel goed. Dus heb ik me maar meteen aangemeld. Ook een hotel en vlucht waren snel geregeld dankzij de wondere wereld van internet. En dan begint het lange wachten en aftellen naar vrijdag 11 mei.
Eindelijk was het dan zover, vrijdagochtend 11 mei. De wekker loopt af om 05.30 uur, en mijn vrouw was zo aardig om me weg te brengen naar het treinstation. Natuurlijk stond alles al gepakt klaar, en nadat ook mijn zoontje Luuk uit zijn rem-slaap was gehaald, vertrokken we naar Eindhoven. De trein kwam precies op tijd (ja echt waar) en om 06.27uur was ik onderweg naar Schiphol. Ook op het vliegveld verliep alles gladjes, en om 10.30uur hing ik met Easyjet in de lucht. Scotland here I come! Aangekomen op schots grondgebied eerst maar eens de taxi genomen naar het hotel om in te checken, en daarna meteen door naar West-Lothian college wat de plaats van handeling zou zijn het komende weekend.
Eenmaal gevonden waar ik precies moest zijn op het terrein van de universiteit, was het zaak om je te melden en het deelnamebedrag te voldoen. Dit was mijn eerste ontmoeting met master Sheena. Zij zat in een ruimte met een laptop om iedereen te ontvangen en in te schrijven. Op de stoel naast haar zat een dame om het geld in ontvangst te nemen. En dat was ook niet zomaar de eerste de beste, namelijk Julia Cross. Meervoudig wereld- en europees kampioene in zowel sparring als tuls. Ze is overigens een leerlinge van master Sheena. Beide dames bleken allerhartelijkst, en al gauw kon ik me om gaan kleden en begeven naar de gymzaal. Deze bleek niet echt overbemeten, maar was precies groot genoeg voor het aantal deelnemers (130 taekwondoka’s). De vloer was van hout, wat ik persoonlijk fijner vindt dan de meeste moderne gymzaalvloeren. Verder was de inrichting wat pover, maar ja, ik kom er om te sporten! Om 15.00uur was het dan zover. Het charyot-commando werd gegeven door master Ellis VIII, en daarop kwam het comité binnen gelopen. Grandmaster Willem Jacob Bos IX (geboren te Appingedam maar woonachtig in Italië), Grandmaster Hector Marano IX (Argentinië) en Grandmaster Ung Kim Lan IX (geboren Vietnamees maar woonachtig in Duitsland). Groot applaus van alle aanwezigen uiteraard. Master Sheena heette iedereen welkom, en legde al snel ons lot in handen van de gm’s. daar wisten zij wel raad mee, en al snel waren we dan eindelijk begonnen!
Gm Bos nam de eerste warmingup voor zijn rekening. Voor de mensen die niet bekend zijn met gm Bos, volgt hier een korte samenvatting: een man van “latere middelbare leeftijd” met een conditie en lenigheid van het niveau waar veel mensen waarschijnlijk alleen maar van kunnen dromen. Onnodig om te zeggen dus dat gm Bos de zaal wel op temperatuur kreeg. Snelle en korte stretchoefeningen afgewisseld met sparoefeningen. Na ongeveer 30 a 45 minuten werd het gezelschap opgesplitst in twee groepen. Een groep bestaande uit taekwondoka’s t/m 3e dan en de tweede groep vanaf 4e dan. De zaal was te verdelen in twee gedeeltes middels een gordijn, dus beide groepen konden hun volle aandacht richten op hetgeen ze verteld werd.
Het eerste wat we gingen doen, was tul applicaties doornemen en oefenen met een partner. Zoals iedereen wel weet, bestaat een tul niet zomaar uit willekeurig technieken gewoon omdat het er zo leuk uit ziet. Iedere techniek heeft een doel en is bedacht met een bepaalde bedoeling erachter. Dit gegeven was niet bij iedereen bekend. Dit bleek wel toen gm Marano regelmatig vroeg aan verschillende mensen waar bepaalde technieken voor bedoeld zijn. Het kwam vaker voor dat de mensen het niet wisten dan wel. Daaruit bleek dat het oefenen en doornemen van de applicaties geen verspilde moeite was. Op deze manier werden de tuls t/m Yul-Gok doorgenomen.
Hierna was het de beurt aan gm Lan om ons weer eens lekker te laten zweten met diverse oefeningen die bedoeld waren om de reactiesnelheid te verhogen en te leren anticiperen op een aanval van je tegenstander. Voor de mensen die niet precies weten wat de verdienste is van gm Lan; na het behalen van diverse internationale titels in zowel sparren als tuls, legde hij zich toe op coachen. Hij wordt algemeen beschouwd als een van de beste coaches. Hij heeft samen met Generaal Choi vele seminars gegeven en gevolgd. Ook is hij destijds door gm Tran persoonlijk uitgekozen om les te geven op de “Do” seminars. Gm Lan heeft zijn sporen wel verdiend, dacht ik zo.
Al zijn kennis en ervaring wat betreft sparring kwam terug in de oefeningen die hij ons liet doen. Waarbij zijn belangrijkste tips waren om alleen aan te vallen als je ook gaat raken. En je nooit te laten intimideren door je tegenstander. Ook al is hij of zij al 10 keer wereldkampioen. “This is my day, and his bad day”, “and if you don’t know what to do, then yop-chagi” het waren twee uitspraken die gm Lan tijdens de IIC veelvuldig herhaalde. Het werden bijna mantra’s. Maar al gauw zat zijn tijd er op voor die dag, en was het weer de beurt aan gm Marano om in detail te treden met tuls. We liepen eerst de saju en tul op tel, daarna nodigde hij twee vrijwilligers uit om de tul voor te lopen. Ook techniek voor techniek. Dit stelde hem in staat om alles minutieus uit te leggen en meteen vragen te beantwoorden. Daarna werd de tul nog een keer gelopen, nu in een keer. En daarna door naar de volgende. Gm Marano is de leidende autoriteit op dit gebied, en niet in de laatste plaats omdat hij de encyclopie uit zijn hoofd lijkt te kennen. Bij bijna alle technieken noemt hij niet alleen de hoeveelste techniek het is, maar ook op welke bladzijde in de encyclopedie deze te vinden is met bijbehorende applicatie. Indrukwekkend. Ook zijn manier van uitleggen en geduld met sommige beoefenaars is bewonderenswaardig. Ik bedoel, hoe vaak zou deze gm al Chon-Ji hebben gelopen en uitgelegd? En nog steeds doet ie dat met veel enthousiasme. Maar aan alle goede dingen komt een einde, zo ook aan deze sessie met gm Marano. Yul-Gok zou de laatste zijn van deze dag. En om ongeveer 18.00 was dag 1 ten einde, en na het opstellen en groeten ging het hotelwaarts. Of in mijn geval, “McDonaldswaarts”. Ja ik weet het, niet echt een dinner of champions, maar wel lekker!
Na een verkwikkende nachtrust brak dag 2 aan. Een stevig ontbijt en taxirit later stonden we weer met zijn allen opgesteld om 09.00uur. De eerste warming-up van deze dag werd verzorgd door master Ellis VIII, en na 20 minuten waren we alweer wakker genoeg om onder leiding van gm Marano verder te gaan met de warming-up middels 4 tuls, Joong-Gun tot en met Choong-Moo. Na afloop hiervan zakte het gordijn weer naar beneden en waren we weer verdeeld in twee groepen. We gingen verder waar we de dag ervoor waren gestopt, namelijk tuls doornemen met gm Marano. Vandaag stonden de tuls van Kwang-Gae t/m Ge-Baek op de rol. Oftewel, de tuls die je moet kennen voor een eventueel 2e dan examen. Wederom veel details en goede uitleg over de technieken en bijbehorende applicaties. Het is bijna teveel om allemaal te onthouden. Daarom was het maar goed dat gm Marano’s tijd er weer op zat, en dat het gordijn weer omhoog ging. Gezamenlijk begonnen we nu aan het volgende onderwerp. Namelijk, self-defence met gm Lan. En ook bij dit onderwerp bleek weer hoeveel ervaring gm Lan bezit. Hij had een verfrissende kijk op bepaalde zaken, en legde duidelijk uit dat jezelf verdedigen op straat iets heel anders is dan tuls of matsogi’s. Veruit de meeste oefeningen en uitleg hadden dan ook betrekking op realistische situaties. En deze vragen dan ook om snelle en effectieve reacties. Het principe van “one blow, one victory” werd hier als uitgangspunt genomen. Natuurlijk werden we zelf ook aan het werk gezet om de theorie meteen in praktijk te brengen. Gm Lan vertelde ook over zijn tijd in zijn vaderland, Vietnam. Daar was het heel normaal om gewoon een rondje te sparren met een tegenstander uit een heel andere discipline. Bijvoorbeeld een beoefenaar van kung-fu tegen een taekwondoka. Dit werd gezien als heel leerzaam, omdat iedere sport zijn eigen karakteristiek en sterke en zwakke punten heeft. Het leerde hem ook om open te staan voor tegenstanders met een andere martial-art achtergrond. Ook het verrassingselement was daarbij belangrijk. Er werd vaak van mij als taekwondoka verwacht dat ik veel en hoog zou trappen. Daarom opende ik vaak met een low-kick op het bovenbeen. Dat verwachtten ze nooit! Gm Lan had duidelijk schik in zijn rol als leraar en deelde veel verhalen en ervaringen met ons.
Na de lunch werden we andermaal gesplitst in twee groepen, en werden nu overgelaten aan master Brendan O’Toole VIII. Deze master is begonnen met taekwon-do in 1968 en is medeoprichter van de Ierse nationale ITF-bond, de INTA. Deze Ierse master bracht zijn uitleg met veel humor, maar dat deed niets af aan het feit dat ook deze master over een schat aan ervaring en kennis beschikt. Hij deed een snelle warmingup en loodste ons door diverse oefeningen met betrekking tot realistische sparringssituaties. Wederom erg leerzaam en leuk.
Toen was het de beurt aan gm Bos. Zijn openingszin was ; nu gaan we iets doen waar jullie allemaal een hekel aan hebben. Zeggen jullie het maar. Het was natuurlijk niet vreemd dat niemand hier antwoord op durfde te geven. Het verlossende antwoord kwam daarom dan ook van gm Bos zelf. Matsogi’s! En inderdaad, er ging een golf door de zaal heen van “o ja, inderdaad, die hebben we ook nog…….”. Gm Bos vervolgde daarom om te zeggen dat veel scholen dit aspect onderbelicht laten en als gevolg daarvan het ook niet goed onder de knie hebben. Hij noemde de voordelen ervan en ging verder met te zeggen dat het ook een goede manier is om timing en afstand inschatten te perfectioneren. Een voordeel die hij noemde was bijvoorbeeld het verwerken van nieuwe technieken uit tuls in de matsogi, met name voor gekleurde banders. Ook nu werden er weer twee vrijwilligers naar voren geroepen om een en ander te demonstreren. Gm Bos vroeg hen of zij beiden les gaven? Het antwoord was bevestigend. En hoe kijken jullie tegen matsogi’s aan? Beide heren gaven niet echt een negatief antwoord, maar het was duidelijk dat het niet hoog in hun persoonlijke top 5 stond. Zijn volgende vraag was; en hebben jullie binnen de club een rijtje met vast omschreven routines? Hierop was het antwoord van beiden ontkennend. Dan ben ik zeer benieuwd hoe jullie het er vanaf brengen! Een nerveus gelach klonk nu van beide vrijwilligers. En inderdaad, de uitvoering was niet echt vlekkeloos. Deels ook zenuwen natuurlijk. Maar goed, gm Bos had zijn punt gemaakt en vroeg een van zijn eigen leerlingen, master Santeniello VII, middels korte commando’s om een paar routines te laten zien. Zowel aanval als verdediging. Dat ging feilloos. Gm Bos vertelde dat binnen zijn scholen overal dezelfde matsogi’s worden aangeleerd (20 stuks per matsogi, dus 60 in totaal!) en dat dat zorgt voor eenheid en rust tijdens de uitvoering hiervan tijdens examens. Voor velen was dit een enorme eye-opener. Ook nu weer volgden er oefeningen om het geleerde in de praktijk te proberen. Ik weet zeker dat veel mensen nu anders tegen matsogi’s aan kijken en er binnen hun eigen school meer en/of anders aandacht aan zullen gaan besteden.
Deze sessie met gm Bos bleek de laatste van de dag, en na het opstellen en afgroeten kon iedereen weer moe maar voldaan op zoek gaan naar een eetgelegenheid en een welverdiend bad of verfrissende douche.
Zondag 13 mei was aangebroken, en dit zou de laatste dag zijn van de 73e IIC. De dag begon om 09.00uur voor 4e dan en hoger zodat ook zij aan hun stof toe zouden komen. Dit gaf de rest de gelegenheid om een beetje uit te slapen, want wij hoefden pas om 10.15uur te beginnen. Maar aangezien de zaal te zien was door een raam, koos ik ervoor om er toch op tijd te zijn. Gewoon om te kijken hoe de sabums en masters het er vanaf brengen. Je weet immers maar nooit wat je er van kunt leren! Toen ze klaar waren met Moon-Moo mocht iedereen weer binnen komen en werd er als eerste een groepsfoto gemaakt. Dit werd gedaan omdat sommige mensen meteen weg moesten vanwege vluchten die moesten worden gehaald. Daarna werden we weer overgeleverd aan gm Bos voor wederom een snelle maar stevige warmingup. Hierna werd het gordijn weer naar beneden gelaten, en werden onze resterende tuls (Joong-Gun tot en met Choong-Moo) nog doorgenomen met gm Marano. We waren namelijk de eerste dag niet verder gekomen dan Yul-Gok. Nodeloos om te zeggen dat het allemaal weer erg leerzaam en gedetailleerd was. En na een korte pauze werden we voor de laatste keer onder handen genomen door gm Lan met sparringsoefeningen.
Maar aan alle goede dingen komt een einde, zo ook aan dit IIC. Omstreeks 12.0uur werd er afgerond, en na diverse dankwoordjes van zowel de gm’s als van de organisatie werd er voor de laatste keer opgesteld en afgegroet. Een groot applaus steeg op voor iedere aanwezige, want dit hadden we toch maar mooi weer meegemaakt met z’n allen! De tijd was aangebroken voor de diverse foto’s, waarvoor de gm’s dan ook uitgebreid de tijd namen. Ook liet ik gm Marano mijn paspoort aftekenen.
Moe maar zeer voldaan kon ik de reis huiswaarts weer aanvangen. En met een koffer vol natte dobokken, maar ook nieuwe ervaringen en kennis, liet ik Schotland achter me toen ik weer hoog in de lucht hing met Easyjet onderweg naar Schiphol. Het waren drie mooie dagen (lijkt wel een tekst uit een tv reclame) vol met taekwon-do en ontmoetingen met gelijkgestemden. Ik kan daarom dan ook iedereen van harte aanbevelen om een IIC bij te wonen als je de kans hebt. Je leert er veel, het is leuk om te doen en het levert ook nog eens wachttijdverkorting op tussen dan-examens! Wat wil een mens nog meer.
Wie weet zien we elkaar bij een volgend taekwon-do evenement, of zelfs op een IIC. Eerste mogelijkheid daartoe die zich in de buurt voor doet is Antwerpen november 2013.
Taekwon!
Boosabum Marko van de Braak, 1e dan
