Verslag WK Dublin (met video!)
Deze ochtend, twee weken geleden, lagen alle mogelijkheden nog open. Een enorme zaal vol hoop, spanning, zelfvertrouwen, twijfel – en al wat door het hoofd van een sporter kan spoken. In de komende vijf dagen zou Team NL aan den lijve ondervinden of de voorbereiding genoeg was, of alles op het juiste moment zou samenkomen.
Achteraf weten we het altijd het best, maar drie individuele Wereldkampioenen, twee Vice-Wereldkampioenen (één individuele, één team), en twee bronzen plakken (één individuele, één team) – allen Sparring – hebben we niemand hardop horen voorspellen. Achteraf durfden we al te stellen dat er wellicht nog meer in had gezeten.
Maar het vervelende van de realiteit is dat die eigenwijs is. Een blessure, een zware loting, scheidsrechters die met andere ogen kijken, een poule die van de ochtend naar het eind van de middag verschuift, een opstelling op het springveld die niet strookt met wat gebruikelijk is, een iets te enthousiaste stoot die tot diskwalificatie leidt… Het zijn factoren die soms roet in het eten gooien – en soms niet. We hebben het allemaal voorbij zien komen in Dublin.
Dat resultaat, daar heb je uiteindelijk de minste invloed op. Op het proces er naartoe heb je echter veel meer controle.
Daarom hebben we als bond ingezet op dat proces. Het is nog lang niet perfect, zal nog een lange adem vergen, maar de verschuiving van trainingen naar meetmomenten, een systeem om de selectieleden op gestructureerde wijze van feedback te voorzien, kennis delen, inzet op teams (dé aanjager voor verbinding binnen zo’n selectie) en een brede selectie om opkomende talenten, wier internationale wedstrijdcarrière nog in een pril stadium bevindt, mee te nemen in dat proces – en de aanwas van onze nationale selectie te borgen – begint voorzichtig zijn vruchten af te werpen.
Ten eerste: dank aan de TSC, bestaande uit Stephen Tapilatu, Ron van der Lee en Tim Kool, die een niet misselijk aantal uren in het team steekt elk seizoen. Traditioneel wordt de TSC altijd van alle kanten onder de loep genomen, geen benijdenswaardige positie. In combinatie met alle uitdagingen die een nieuwe aanpak met zich meebrengt rust er nogal een verantwoordelijkheid op deze TSC. Heren, jullie inzet wordt gewaardeerd!
Wat die brede selectie betreft: sinds lange tijd is Nederland weer met een substantieel aantal selectieleden (29 personen) naar een groot internationaal toernooi afgereisd. Op het internationale toneel telt dat mee.
We konden maar liefst vier teams vormen (drie sparringteams en één breekteam). We hopen op meer het komende EK, maar dit gaat de goede kant op.
Het nut van op structurele wijze feedback krijgen wordt – uiteraard – ingezien door bijna alle betrokkenen, maar we hebben werk te verrichten, zo blijkt uit de voorgaande evaluatieronde. Het is nog puzzelen met de balans tussen enerzijds de bruikbaarheid voor de selectieleden en anderzijds de werkbaarheid voor de Trainings- en Selectiecommissie.
Ook is deze selectieronde weer intensiever samengewerkt tussen de TSC en de clubcoaches, wat over het algemeen als positief werd ervaren. Dat de uiteindelijke vorm nog lang niet vast staat moge duidelijk zijn, maar dit is wel de weg om kennisdeling in het wedstrijdgebeuren te kanaliseren. Succes heeft immers vele vaders.
Verder waren er in de aanloop naar dit WK organisatorisch een aantal verrassende wendingen die we nog niet eerder hadden meegemaakt – deels met minieme, deels met grote gevolgen. Dat leverde enige turbulentie op, maar uiteindelijk stonden we er als Team.
En wát een team.
Ongetwijfeld hebben jullie de compilatiefilmpjes, livestreams, foto’s en andere updates voorbij zien komen op Facebook, Instagram en Snapchat. Zo terugkijkend gaf dat een redelijk nauwkeurig beeld van hoe we het toernooi hebben ervaren. Om selectielid Shannon Wouters (nogmaals) te citeren: “Het zijn al die kleine momenten die je je na jaren nog herinnert, niet per se die medailles”.
Zo’n toernooi als een WK vormt je – als sporter en als mens. Je krijgt te maken met hevige euforie en hevige teleurstelling en alles wat ertussen zit. Je ontmoet mensen van over de hele wereld, van uiteenlopende culturen, maakt vrienden voor even en voor het leven. Je groeit nader tot je teamgenoten. Je kan proeven van wat de top van je sport te bieden heeft, legt jezelf langs de meetlat. En vervolgens kun je er wat mee doen. Het is een leerervaring. Wat je eruit haalt is aan jou.
En dat er wat te halen viel bleek wel. Het niveau was weer hoger dan twee jaar geleden in Jesolo! We hebben werkelijk fenomenale sparringspartijen mogen meemaken, loepzuivere Tuls gezien, waren getuige van ongelooflijke breektesten, konden verbazingwekkende gesprongen technieken aanschouwen en hebben genoten van oogstrelende Pre-Arranged uitvoeringen.
De sfeer in het Citywest Convention Centre in Dublin was elektrisch. Er werd bijzonder meegeleefd met wat er gaande was op de negen matten. Het was voor ons Nederlanders in ieder geval duidelijk dat we wat meer yells moeten voorbereiden om mee te kunnen met de Argentijnen, Polen, Roemenen, Italianen etc.!
Op het onderdeel Tuls wisten we niet het erepodium te bereiken. Net als op vorige toernooien gingen onze selectieleden er vaak met minimale verschillen af. De Tuls worden beoordeeld op drie niveaus: ten eerste technische inhoud (juiste en juist uitgevoerde technieken), ten tweede ritme en sine wave en ten derde kracht. Een deelnemer begint met 10 punten en kan op technische inhoud 6 punten behouden, op ritme en sine wave 2 punten en op kracht ook 2 punten. Elke misser wordt bestraft met puntenaftrek.
Op dit niveau ontloopt de top elkaar niet zoveel qua technische fouten. Het spel wordt gewonnen op de aspecten ritme, sine wave en kracht. En ook al is het geen officieel aspect dat beoordeeld wordt, presentatie telt absoluut mee. “Stage presence” won dikwijls, dit WK. Onbewust maakt het uit of scheidsrechters je “zien”. Je hebt een streepje voor als je op eerdere toernooien, seminars, IIC’s, etc. indruk hebt gemaakt.
Op de “step-by-step”-manier van Tuls lopen wordt streng op gelet tegenwoordig. Het nemen van langere pauzes tussen technieken om zo het risico op fouten te reduceren was namelijk een tactiek die er langzaam in was geslopen onder deelnemers. Niet op alle velden leek dit besef echter ingedaald onder scheidsrechters.
Voor Pre-Arranged Sparring geldt in grote lijnen hetzelfde als bij Tuls, plus dat de choreografie uiteraard ook meeweegt. Geen medailles op dit onderdeel, maar Pom en Sam zijn in ieder geval een ervaring rijker.
Bij het sparren was Positiespel koning dit WK. Hoewel hier absoluut progressie in is gemaakt binnen Team NL, staat ons nog een leuke uitdaging te wachten, willen we op het niveau komen van wat we de toplanden hebben zien doen. De ouderwetse “hard naar voren”-strategie is uitgewerkt.
Voor het breken en springen kunnen we lering trekken uit de Nieuw-Zeelandse aanpak. In gesprek met de imposante Wesley Filiki, wederom wereldkampion breken onder de senioren heren, werd duidelijk dat hier op systematische wijze wordt geschaafd aan hun technieken. Van de mentale voorbereiding, tot de biomechanica. Er zit een methodiek achter, zowel bij het springen als het breken. En die methodiek leidt tot een uitvoering die op de persoon is toegespitst – elk lichaam is immers anders. Volgende keer beter dus, geen prijzen voor Nederland op deze onderdelen.
Voor deelnemers (en trainers) is het dus zaak alles op orde te hebben. Wil Nederland doorstoten naar de top, dan zijn dit dus gebieden waar we met z’n allen aan zullen moeten werken. Reden te meer om je als instructeur of deelnemer te verdiepen in de materie. Neem deel aan de (inter)nationale technische trainingen, scheidsrechterscurssussen, wedstrijdtrainingen en seminars. Elke Wereldkampioen begon immers ooit als witte bander, in een dojang, onder leiding van een instructeur…
“Het is leuk om die medaille om je nek te krijgen, maar wat het echt bijzonder maakt is het team dat achter je staat en je er doorheen schreeuwt”, zei Wereldkampioen Nina Meppelder terecht tijdens de teamevaluatie van “Gouden Donderdag”. Hoe Pom Labrie vriendin en teammaatje Sam Delrock naast haar op de 1e plaats van het erepodium uitnodigde, onderstreept het teamgevoel dat in deze ploeg heerst. Een kippenvelmoment.
Gouden Donderdag. De dag dat Nina Meppelder wederom Wereldkampioen bij de senioren dames boven de 75 kg werd. De zusters Yra en Pom Labrie speelden het klaar het goud weg te kapen in respectievelijk de junioren dames tot 55 kg en junioren dames tot 60 kg-klassen. Sam Delrock incasseerde het zilver na de spannende finale tegen ploeggenootje Pom – een Nederlands onderonsje dus. Sylvana Lobregt knokte zich tot brons in de junioren dames tot 65 kg. Dit WK begon op stoom te komen na een teleurstellende eerste dag met de Tuls. We keken alvast met een schuin oog naar het erepodium voor het teamsparren…
Na het EK in Sofia dit jaar, waren de verwachtingen hoog voor het Junioren Damesteam op het onderdeel sparren. Onze Europese kampioenen versloegen onderweg de heersende Wereldkampioenen uit Nieuw-Zeeland, maar legden het in de finale helaas af tegen een degelijk Roemeens team. Beste Vice-Wereldkampioenen, onze verwachtingen zijn nog steeds hoog, jullie zijn gelukkig nog lang niet klaar met dit spelletje!
Het Senioren Damesteam had te kampen met blessureleed. Echter, de wil om te strijden leidde ertoe dat ze door tactische keuzes te maken en gecalculeerde risico’s te nemen hun kwartfinale wisten te winnen. Hiermee belandden ze in de halve finale, die ze helaas niet konden knokken met een voltallig team. Een bronzen medaille die we ons nog lang zullen herinneren dus!
We horen je denken: en de heren dan? Inderdaad, al het Nederlandse eremetaal is dit WK opgeëist door onze dames. Er gebeurt daar dus waarschijnlijk iets wezenlijks anders ten opzichte van onze mannen.
Team NL “vedette” Bo Rook raakte de juiste snaar tijdens de teammeeting van de zondag na het senioren dames-brons, waarin zij een belangrijke rol speelde. Haar hartgrondige oproep aan het team was om na dit WK – ook al roept iedereen het elke keer – dit keer écht door te pakken en elkaar op te zoeken. Samen trainen, elkaar verder helpen, van de club-eilanden af te stappen en als team de toekomst in te varen. Hiermee echode ze al dan niet bewust een van de speerpunten uit het huidige selectiebeleid. Go Bo!
Grote ITF-evenementen als een WK zijn mede een uitgelezen kans om als bestuur de internationale connecties weer aan te halen, te leggen, of te versterken. In de nieuwsbrief volgt hier vast meer over, maar we zijn blij met de gesprekken die we hebben gehad. Het voltallig I.T.F. Nederland bestuur was aanwezig en heeft het jaarlijkse Congres bijgewoond. Het doet ons deugd dat de internationale lijn om in te zetten op didactische vaardigheden van instructeurs serieus wordt genomen. De conclusie dat dit de meest kansrijke route is voor de toekomst van ITF Taekwon-Do delen wij zonder meer.
Zoals genoemd had dit WK een enorme “meeleeffactor”. Onze dank gaat uit naar reporters Ben Stofbergen, Nina Meppelder, Bo Rook, Vincent Vrijsen, Rory de Vries, Thé Chaiyong, Noury Mahassen, Quinten van Ooijen, Liza Breunesse-Mauritz, Shannon Wouters, Wouter Meijer, Jair Stenhuijs – en natuurlijk Euclides Brito de Carvalho, die ondertussen wereldfaam geniet als “King of the Ring” en regelmatig om handtekeningen en selfies werd gevraagd!
Het experiment van dit WK was het “Studio Sport”-achtige commentaar bij de livestreams. En daar werden we steeds beter in naar gelang het toernooi vorderde. We zullen het eerlijk bekennen: we hebben sommige streams meermaals teruggekeken omdat we ons eigen commentaar zo spannend vonden…
We hebben alle compilaties aaneengeschakeld, waarmee dit WK een heuse mini-documentaire mee heeft gekregen. Een primeur voor I.T.F. Nederland! Tip: bekijk ‘m zeker mét geluid, liefst koptelefoon op, want dat zal je kijkgenot danig vergroten…
Om terug te komen op Gouden Donderdag: we zijn enorm trots en blij dat onze tweevoudig Wereldkampioen Nina Meppelder zich sinds afgelopen zondag mag rekenen tot het TOP TEN Elite Team! Dit gezelschap met heersende kampioenen mag rekenen op een leuke sponsordeal. Dat is een mooie bonus op die gouden plak!
Tot slot dank aan alle selectieleden en clubcoaches (Master Chiel Rombout, Randy Brouwer, Wouter Meijer, Euclides Brito de Carvalho, Vincent Vrijsen, Jair Stenhuijs) voor een onvergetelijk avontuur en jullie bijdrage aan de toekomst van ITF Taekwon-Do in Nederland. Al die extra trainingsuren – mede mogelijk gemaakt door de trainers – zullen vroeg of laat als opstap dienen voor de generaties na jullie.
En om deze tamelijk patriarchale uitdrukking te trekken naar de moderne tijd: succes heeft vele vaders en moeders. Dank aan alle ouders en andere aanhang die naar Dublin zijn afgereisd om Team NL aan te moedigen, maar zeker ook de thuisblijvers die hebben meegekeken via social media!
Ook een speciale vermelding voor scheidsrechters Master James Tjin A Ton en Rory de Vries, die waarschijnlijk nog aan het bijkomen zijn van een week lang opperste concentratie. Geheel terzijde: voor Rory hebben we een mooie verrassing gestopt in de zondagcompilatie (zie bovenstaande compilatie!).
Niet vergeten: tijdens het NK ITF Taekwon-Do 2017 | ITF Nederland Master Series Toernooi op 19 november in Helmond kun je onze selectie in actie zien!
MEDAILLEWINNAARS
Nina Meppelder (GOUD Sen. Fem. Ind. Sparring +75kg)
Yra Labrie (GOUD Jun. Fem. Ind. Sparring -55kg)
Pom Labrie (GOUD Jun. Fem. Ind. Sparring -60kg)
Sam Delrock (ZILVER Jun. Fem. Ind. Sparring -60kg)
Sylvana Lobregt (BRONS Jun. Fem. Ind. Sparring -65kg)
Junior Females (ZILVER Team Sparring)
Sam Delrock
Yra Labrie
Pom Labrie
Saskia Koopmans
Sylvana Lobregt
Lisa van der Wijngaart
Senior Females (BRONS Team Sparring)
Shannon Wouters
Liza Mauritz
Bo Rook
Sabrina Pannekoek
Nina Meppelder
WK-SELECTIE
Ben Stofbergen
Bo Rook
Christopher Lau
Chris van de Veerdonk
Cody Oranje
Daphne van der Wijngaart
Jorg Gubbels
Lisa van der Wijngaart
Liza Mauritz
Mart van Wensem
Monica Anholt
Nina Meppelder
Noury Mahassen
Olivia Dionisi
Pom Labrie
Quinten van Ooijen
Rens de Rover
Roche Woen Tjoen Soen
Sabrina Pannekoek
Sam Delrock
Sam Jongejan
Sanne Puister
Saskia Koopmans
Shannon Wouters
Simon Hekkers
Sylvana Lobregt
Thé Chaiyong
Vincent Ha
Yra Labrie
TSC
Stephen Tapilatu
Ron van der Lee
Tim Kool
CLUBCOACHES
Master Chiel Rombout
Nanne Boonstra
Wouter Meijer
Euclides Brito de Carvalho
Randy Brouwer
Jair Stenhuijs
SCHEIDSRECHTERS
Master James Tjin-A-Ton (Jury President)
Rory de Vries (Center Referee)
